Door Patrick van Oirschot.
Een weekje na de marathon van Berlijn kijk ik voldaan terug op
mijn negende marathon en mijn derde samen met mijn makker Alex.
Dit keer liepen we samen voor het Longfonds om geld op te halen voor onderzoek naar behandelingen voor mensen met longaandoeningen. Het gaf ons een goed gevoel en we hebben op dit avontuur weer hele mooie en bijzondere mensen leren kennen. Ik kan dat iedereen aanraden.
De weg naar Berlijn was misschien wel net zo mooi als de marathon zelf. Alex en ik hebben vele kilometers samen afgelegd tijdens de weekend duurloopjes, trainingen bij de Tilburg Road Runners, trainingen van het Longfonds, de halve van Nijkerk en de Bosche Bollen Loop. Maar ook alleen heb ik de nodige kilometers gemaakt, op vakantie in Noorwegen en tijdens de vele buitenlandreizen. Met heel veel plezier overigens.
Dit keer was de marathon geen eitje voor m‘n makker.
Op kilometer dertien … dus toch hè … schoot de pijn erin. En dan is het nog een HEUL eind naar de finish. Maar die bikkel deed dat dan toch maar.
Respect!
Zo kwamen we, iets later dan gehoopt, voldaan over de finish.
Wat een onbeschrijflijk gevoel is dat. Maar dat herkennen de marathon lopers vast wel. En die alcoholvrije Erdinger smaakte ons dan ook best! Hadden we ook wel verdiend.
Heerlijk is het ook om te mogen nagenieten. Zowel in Berlijn als de dagen daarna thuis. Natuurlijk hebben we ook onze medaille geshowd bij onze favoriete loopwinkel van Christ en Sam, Loperscompany.
En nu? Alex loopt eerst nog ‚even‘ de marathon van Chicago over een week. Poe eeh …
En de plannen voor mijn tiende marathon zijn alweer in de maak. Ik houd jullie op de hoogte!
Tschüß Berlin!
