Wat een dag, wat een dag……. door Terry van Driel
Maanden voorbereiding, samen met Jan Horsten, voor de Vrijthof Vrijthof Challenge. Van Maastricht naar Hilvarenbeek, van Vrijthof naar Vrijthof, 168 km op een MTB. En dat alles als hoofddoel het KWF.
Zaterdag 03:00 uur, die verdomde wekker. dit is wel erg vroeg… met moeite uit ons bed gekomen. Opstarten lukte ook niet echt, dus daardoor reden we ook iets later met de bus van Jan weg naar Hilvarenbeek. 04:15 zouden we aanwezig moeten zijn, maar het werd rond 04:30 uur.
De opstapplaats stond vol met fietsers en fietsen. De fietsen mochten in een vrachtwagen. Dat werd heel netjes en zorgvuldig gedaan met kartonnen platen, die tussen elke fiets werd gezet.
In een kraampje kon je een ontbijtje gaan halen, maar ik kreeg echt nix door mijn keel gepropt, dus alleen wat koffie genuttigd. Die was trouwens wel lekker, alleen leek het op thee ipv koffie.
Om 04:50 uur mochten we de bussen in richting Maastricht. Wij zaten boven in. Ik had het op een gegeven moment erg koud. Blote benen en een shirtje van de challenge en wat mouwwarmers tja….. niet te veel meenemen dachten we.
Jan deelde gelukkig zijn wind jasje met mij. Werden mijn benen ook iets warmer. Ook de zonnebrandcrème die we hadden gekregen werkte ook wel……
Exacte tijd weet ik niet meer, maar ik denk dat we rond 06:30 aankwamen op de stopplaats waar we onze fietsen er weer uit konden halen.
We vertrekken al om 07:15 bij ‘t Vrijthof. Euh, waar is t Vrijthof dan precies in Maastricht
Dus navigatie aan en hup we go….. bij het treinstation dacht ik dat we er al waren. Er hingen zoveel rode met blauwe letterbordjes op de bomen oooo we moeten nog 10 minuten fietsen. En koud dat we het hadden. Maar ik wist over een half uurtje zijn we wel warmer door het fietsen geworden…..
Eindelijk aangekomen lag er nog veel glas op de stoepen en straten waar we door heen moesten. Jan was al in paniek, dacht dat hij een lekke band had. Dus de organisatie zorgde voor een pomp en Jan weer gelukkig. ( nix aan het handje)
Toen mochten we naar een steegje. Trapje af en weer naar boven. Na zo’n 10 minuten mochten we naar binnen. Een soort van kerk leek t wel
Daar binnen kregen we een filmpje te zien over het KWF. En toen mochten we gaan,
Letterlijk fietsend de kerk uit!
We moesten even goed kijken op onze navigatie. Even erin komen. Langs de kerk stonden allemaal. Kaarsen aangestoken, heel ontroerend. Tegelijkertijd mochten we ook nog een bergje op fietsen. 200 m en al kapot
We begonnen aan onze tocht. Tja, als de wegen zo zouden blijven, geen probleem. Het was prachtig in Limbo land
Totdat we de MTB route in Limburg op mochten. Oké dit was echt heftig. Klimmetjes waar gewoon geen einde aan kwam. 
Ik gekielhaald werd door bramen struiken, bloed sijpelde uit mijn onderbeen. Gelukkig was dat zo over, omdat er veel stof was. Ik kwam nog een collega tegen onderaan een stijle gravel afdaling. Zijn maat was gevallen (en achteraf gehoord) op 3 plekken zijn sleutelbeen gebroken.
Dus de eerste 50 km was echt knokken. Mijn benen waren snel verzuurd, dus meer inname van water en sportdrank, snoepjes en dextro. Tijdens een van de laatste klimmetjes reed er een jonge dame achter me. Geen idee wie het was, alleen haar stem gehoord. Zij heeft me nog moed ingepraat. Dat na de 1e post alles wat rustiger gaat worden met klimmen en dalingen.
En gelukkig had ze gelijk.
Na post 1, wat trouwens goed verzorgd werd met veel drank en eten, ook op onze fietsen werd goed gelet (die kon je niet zomaar meenemen), werden alle weggetjes en paden makkelijker. Precies waar Jan en ik op getraind zijn…
Wel veel los zand zodat bochten maken echt was. Veel gevloek van fietsers in de bossen .
Rond 110 km hadden we nog een post (ook al zo goed verzorgd) en ook rond de 145 km.
Na de 3e en laatste post zijn we snel weer verder gegaan. We hadden zoiets van “nog 20 km, kom op. Afmaken die hap! Dat koude biertje drinken op de Vrijthof. En je medaille in ontvangst nemen.”
Een hele ontroerende binnenkomst. Nog een stuk voor de finish stonden heel veel mensen langs de kant, ons te verwelkomen, ons binnen te halen. en daar zagen we ineens Kees Loose staan. Geweldig dat hij daar was……
Kees had een tijd ingesteld in zijn Navigatie, daar zaten we nog een dik half uur onder
Ik besefte nog niet( en eigenlijk nog niet) wat voor een prestatie we eigenlijk hebben geleverd. Eigenlijk best wel zotten werk.
Maar voor dat we over de finish konden stond er nog een tal van fietsers voor ons. Dat was best wel slopend.. je lichaam weet zich gewoon geen raad als je zo ineens stopt met actief bezig zijn.
Je kreeg je medaille bij het podium en met fiets reden we dat podium op. Vele mensen stonden te kijken naar ons…. En wij blij want we waren klaar. We zijn nog pasta gaan halen en twee heerlijke pilsjes gedronken.
Daarna waren we klaar, naar huis dat is wat we wilden. Ja en dan die fiets weer op stappen…
Ik heb het uitgejammerd. Mijn onderrug kreeg ik niet meer krom, ik kon dus niet op m’n zadel komen. Gewoon levenloos!
Thuis snel douchen en jan ging nog frietjes halen waar haalde hij die puf vandaan..
Tijdens het eten zat ik zowat te slapen, dus ben maar snel m’n bed ingekropen.
Volgende ochtend kon ik niet omhoog komen. Al draaiend uit m’n bed gekropen. Het moet echt weer op gang komen. Alles is stroef, mijn onderrug heeft het zwaarste.
Sta ik te lang dan zak ik er letterlijk doorheen… maar ik verwacht dat dit ook wel weer goed komt.
Nu herstellen en rustig aandoen en vooral blijven bewegen
Noot redactie: Ook TRR-lid Ben Stams nam aan deze tocht deel.
Kijk ook op: omroepbrabant.nl
